Het zal menig musicalliefhebber niet ontgaan zijn: Romy Monteiro, hoofdrolspeler van The Bodyguard, brak nog geen drie weken na de première haar arm. En dat terwijl ze alom geprezen werd in de recensies – zelfs de NRC-recensent die de musical één ster gaf, noemde haar “de nieuwe ontdekking”. Reden om te bekijken hoe The Bodyguard nu is – zonder Romy, mét April Darby.
En Darby stáát er. Ze zingt de moeilijkste ballads alsof het niks is, en doet er ook nog een hip dansje bij, temidden van een ensemble dat zich helemaal geeft. Nou ben ik niet zo’n Whitney Houston-expert, dus wat ik zag was vooral een mix van Shakira- en Beyoncé-choreografieën, en die zijn erg aanstekelijk.
Saaie stalker
Daarmee is het meeste wel gezegd. Deze musical is gewoon nogal sáái. Het verhaal over popster Rachel die bedreigd wordt door een stalker, waartegen bodyguard Frank haar moet beschermen, wordt nooit echt spannend. Dat komt vooral doordat je de stalker negen van de tien keer al van heinde en verre aan ziet komen. Daardoor is er van een verrassingseffect geen sprake.
Onvertaalde liedjes
De subplot, een romance tussen Rachel en Frank, waarbij Frank nog even voor Rachel’s zus Nicki lijkt te vallen, maakt het niet spannender. Er is geen duidelijke reden waarom Frank voor Rachel kiest, wat zijn personage (hoewel prima neergezet door Dave Mantel) ondoorgrondelijk maakt. Tussendoor zingen Rachel en Nicki nog een paar ballads – in het Engels. Vreemd dat ze niet vertaald zijn, want deze ballads maken deel uit van het verhaal (in tegenstelling tot de vele nummers die als popconcert geënsceneerd worden). Dat Nicki halverwege het loodje legt, raakt ook niet, gezien haar personage tot eendimensionaal beperkt blijft.
Overbodig
Het wemelt overigens van de overbodige personages, zoals Tony (wie was hij eigenlijk?) en Ray Court, die voortreffelijk wordt neergezet door Robbert van den Bergh, maar verder werkelijk niets aan het verhaal toevoegt. En dan heb ik het nog niet gehad over de stereotype gay Sy Spector, die de boel moet opleuken met standaard gay-gebaartjes en intonaties. Weinig verassend. De enige die een beetje leven in de brouwerij brengt, is Fletcher, Rachel’s superschattige zoontje.
Klaar!?
Vanaf het begin weet je dat de stalker Rachel een keer gaat pogen te vermoorden en Frank ertussen zal springen. Als dat langverwachte moment komt, zegt Frank binnen vijf minuten zijn baan op, zingt Rachel nog even “I will always love you” en is het klaar. Wat? Klaar!? Waarom gaat Frank er vandoor? En belangrijker nog: waar is de stalker gebleven? Is hij opgepakt, zit hij in de gevangenis, wordt hij verhoord? Wat waren zijn motieven om Rachel te stalken? Helaas is klaar echt klaar; de stalker blijft beperkt tot een karikatuur en het geheel wordt afgesloten met een obligate Whitney Houston-medley.
Maar als ik de veertigers naast me vrolijk met die medley mee zie swingen, is dat toch wel weer ontroerend, en denk ik: als The Bodyguard mensen naar het theater brengt, laat ze dan maar komen.
Beoordeel The Bodyguard zelf op de productiepagina.
Door: Sanne Thierens.
25 oktober 2015, 20:08