Chatrecensie: Dogfight

Neem een jonge, getalenteerde journalist en een musicalleek en laat hen in gesprek gaan over een musical waarvan zij zelf de doelgroep zijn. Koen en Petra bezoeken voorstellingen met jong talent, en delen hun bevindingen in speciale chatrecensies. De eerste chatrecensie is gewijd aan Dogfight. Voor deze productie plukte M-Lab de grootste talenten onder derde- en vierdejaarsstudenten van verschillende muziektheateropleidingen. Klinkt veelbelovend, en volgens de Wat Vindt Wim?-reporters werd deze belofte ruim ingewilligd. Ze nemen na afloop de musical even door.

De musical Dogfight is geschreven door het duo Benj Pasek en Justin Paul, beter bekend als Pasek & Paul. Hoewel de twee Amerikanen allebei slechts 30 jaar oud zijn, hebben ze al meerdere prijzen voor hun producties binnengesleept. Ook Dogfight werd als off-Broadwayproductie beloond met meerdere prijzen. Voor Nederland vormt deze voorstelling een debuut: het is de eerste keer dat er een musical van de twee in Nederland is te zien.

Koen: Zo, hoe werkt zoiets? Hoeveel mogen we spoilen?

Petra: Haha, een beetje misschien maar niet te erg. Maar valt er veel te spoilen? Misschien wel een beetje. Laten we de verrassingen erin houden.

Koen: Dus Dogfight! Het vloog voorbij moet ik zeggen.

Petra: Zeg dat wel ja. Een verhaal over zes jongens in de jaren zestig die nog één keer willen knallen voor ze richting Vietnam gaan. Veel stoer gepraat, veel vrouwen en een hoop jeugdige overmoed. Ze moeten het lelijkste meisje zoeken, degene die het beste slaagt wint een prijs. Een nogal naar gegeven, maar het levert een uitstekend verhaal op, vond je niet?

Koen: Ik werd zeker meegenomen in het verhaal. Nergens werd het langdradig of statig. Het was wel een beetje voorspelbaar, waardoor ik niet echt werd verrast.

Petra: Ook wel waar. Maar dat klinkt wel wat negatiever dan het is, denk je niet?

Koen: Ja, absoluut. Zo energiek, jeugdig en wat een tempo!

Petra: Zeker! Die ‘jeugdige overmoed’ die het moest uitstralen zat er goed in. Veel grootse gebaren en een enorme bak grote dromen over een heldenontvangst bij terugkomst. En niemand kan grootse dromen beter overbrengen dan de musicalsterren van de toekomst.

Koen: De vlotte en dynamische enscenering droeg ook echt bij aan het onbezonnen karakter van de mariniers. Wat een talentvolle club zeg! Zowel vocaal als in spel een sterk staaltje macho-musical.

Petra: Macho-musical, dat dekt de lading precies. Maar gelukkig was daar hoofdrolspeler Eddie Birdlace, één van de mariniers, wiens taak het was om toch een diepere laag te bieden. In het kader van ‘talent spotten’ had M-Lab Jeffrey Italiaander toch maar even perfect gecast. Het plot zelf biedt niet heel veel ruimte voor diepgang, maar Italiaander is er zeker in geslaagd om dit karakter meerdere lagen te geven.

Foto: Annemieke van der Togt

Koen: Ja, met name de emoties in de laatste scenes rustten volledig op zijn schouders. Erg knap. Al begreep ik niet waar zijn menselijke kant ineens ontsprong in zijn relatie tot zijn ‘lelijkste meisje’: Rose (Eline de Jong). Vanaf welk punt zag hij haar als meer dan Dogfight-materiaal? Het was niet dat het verhaal van haar ambitie tot vredesactiviste hem echt betoverde, wel?

Petra: Daar leek het niet op. Ik ben wel benieuwd wat hem nou echt in haar betoverde. Het kan van alles zijn. Vond hij haar toch mooier dan hij dacht? Of was het de manier waarop ze met hem praatte? Het licht moralistische ‘je moet verder kijken dan alleen een eerste indruk’? Ik vond haar uitspraak over de reden dat ze nog met hem wilde praten wel mooi: ‘anders was ik niet meer geworden dan wat je eerder over mij dacht’.

Koen: Ja, die relatie is in veel opzichten nog open voor interpretatie… Aan de andere kant: misschien moeten we het niet te diep zoeken ervan uitgaan dat de meeste rollen naief geënt waren. De mariniers leken zelf ook weinig wroeging te hebben; althans Bernstein, de marinier met het brilletje, bracht dat over in die scene waarin hij per se ontmaagd wilde worden door die hoer.

Petra: En ook in die tattoo-shop, toen hij samen met een andere marinier een tatoeage van drie bijen liet zetten als teken van hun vriendschap.

Koen: Ja, dat is waar. Maar toch weinig dubbele gevoelens doorgekregen.

Petra: Maar het gaat ook om de romantiek!

Koen: Ja... och, arme Rose! Wat was Eline de Jong overigens waanzinnig goed. Tevens ook dan wel het emotionele hart van de musical. Met name het bitterzoete nummer “Best wel grappig” beklijft. Ook best wel catchy!

Petra: Het zijn sowieso leuke, vlotte nummers die goed blijven hangen. Best wel poppy, meer RENT dan Cats, zeg maar. En uitstekend gezongen. Hoogtepuntje vond ik ook wel de scène met Silencio Pinas als gastheer: op z’n lijf geschreven, die rol. En oja: de muziek werd blijkbaar live uitgevoerd door een orkest, dat helaas niet zichtbaar was.

Koen: Zonde!

Petra: Ja, ik vind het ook altijd wel mooi om de muzikanten te zien.

Koen: Maar zeker een vermakelijke avond uit, nietwaar? Aan wie zou je het aanraden?

Petra: Ik denk dat mensen die niet veel met musical hebben zich hier ook best vermaken. De liedjes zijn niet al te zoet, de mariniers zijn stoer en het ziet er fantastisch uit. Maar ik zou het niet per se aanraden aan mensen die jonge kinderen willen meenemen.

Koen: De sfeer en het moraal zijn best kindvriendelijk, maar ja... ik zou ze ook thuis laten!

Petra: Allereerst om het taalgebruik. Dat is mariniers-proof, een hoop gevloek...

Koen: ...misschien ook om de seks?

Petra: Ook minder geschikt ja. Maar al met al: ik ben zeker verrast door wat deze jonge acteurs hebben neergezet. Dogfight blijkt een indrukwekkend oorlogsverhaal dat de dromen en verwachtingen van piepjonge mariniers laat zien, nog voordat ze in de oorlog terechtkomen.

Koen: Maar bovenal is het een tijdloos verhaal over volwassen worden en ontluikende liefde. Oh en plus: het is op een heerlijke locatie aan het water in Amsterdam-Noord!

Petra: Dogfight aan het IJ!

Koen: Zeker het pontje waard.

Beoordeel Dogfight zelf op de productiepagina.