Recensie: La La Land

Kleurige jurken, betoverende ensceneringen en muziek die je recht in je hart raakt: dat is de musicalfilm La La Land. Het verhaal is simpel: een actrice in spe (Emma Stone) en een jazzmuzikant (Ryan Gosling) streven beide naar succes, en worden onderweg verliefd. Ondanks de eenvoudige plot verveelt de film gedurende de twee uur die hij duurt geen moment, en aan het eind volgt toch een onverwachte plottwist die je aan het denken zet.

Liefhebbers van musicals kunnen hun hart ophalen bij La La Land, dat vol zit met conventies uit het musicalgenre. Volgens de ouderwetse musicalformule opent La La Land met een groot productienummer (‘Another Day of Sun’), hoor je halverwege een conditional love song vol dance breaks waarin – natuurlijk – getapt wordt (‘A Lovely Night’) en krijg je bovendien een dream ballet à la de musicals van Rodgers en Hammerstein te zien (‘Epilogue’). Ondanks dat droomballetten vooral in musicals uit de jaren veertig en vijftig thuishoren, doet het ballet uit La La Land totaal niet gedateerd aan en vormt het een indrukwekkende afwisseling met de dialoog en gezongen liedjes uit de rest van de film.

Verrukkelijke muziek

De kracht van La La Land zit hem in de schitterende muziek van Justin Hurwitz, die effectief is in haar eenvoud. Een gebroken akkoord, een stijgende sequentie: ze zorgen voor kippenvel. Zo bestaat het opzwepende en steeds terugkerende muzikale thema uit ‘Another Day of Sun’ slechts uit een paar herhaalde gebroken akkoorden, maar is het resultaat zo sterk dat je erdoor van je stoel wil springen om mee te dansen met de acteurs op het scherm. Van de melancholische pianosolo uit ‘Mia and Sebastian’s Theme’ tot zinderende orkeststukken en het adembenemende droomballet: de muziek is verrukkelijk. Hoewel de film maar een stuk of vijf gezongen nummers bevat, zijn de liedjes, met liedteksten van Benj Pasek en Justin Paul (Dogfight), allemaal even goed. Er is simpelweg geen nummer dat niet mooi is.

Escapisme en melancholie

La La Land is voor een groot gedeelte ultiem escapisme, maar dat niet alleen; de film ontroert ook. Het melancholische einde van de film, duidelijk beïnvloed door de Franse musicalfilm Les Parapluies de Cherbourg, laat je achter met pijn in je hart en een glimlach op je gezicht. Het mag duidelijk zijn: de beste musical van dit seizoen zie je niet in het theater, maar in de bioscoop.

Een lijstje musicalconventies uit La La Land:

• Het openingsnummer. Voor de jaren ’40 van de twintigste eeuw waren er nauwelijks musicals die niet begonnen met een gezongen en gedanst ensemblenummer, legt Lehman Engel uit in The American Musical Theater (1975). Die openingsnummers hadden bovendien zelden veel te maken met wat er volgde, net zoals in La La Land het geval is.
• De conditional love song: een nummer dat wordt gezongen door een romantisch koppel dat, ondanks dat ze het ontkennen, duidelijk verliefd is, vertellen Millie Taylor and Dominic Symonds in Gestures in Musical Theatre (2014).
• Het dream ballet. Taylor and Symonds geven in Gestures in Musical Theatre een korte geschiedenis van het droomballet, dat prominent werd in de jaren dertig en veertig doordat belangrijke balletchoreografen zoals George Balanchine en Agnes de Mille zich aan Broadwaymusicals waagden, waarvoor ze korte, vaak door een verhaal gedreven balletten maakten. Het beroemdste voorbeeld is De Mille’s droomballet uit Oklahoma! (1943).

Door: Sanne Thierens