Recensie: Hair

Stel je voor: het is 1970 en in een koude tent naast het Olympisch Stadion in Amsterdam vond zojuist de Nederlandse première van Hair plaatst. Het publiek is geschokt door de ruige muziek, de vele verwijzingen naar seks en drugs en vooral: de naaktscène. In het buitenland worden nummers uit Hair verboden en protesteert het Leger des Heils tijdens de voorstelling. Anno 2016 is Hair terug in een versie van Stage Entertainment, waarbij het publiek vooral swingend de zaal uitgaat, met de afsluiter “Let The Sunshine” als een oorwurm door het hoofd malend.

Hair is een zogenaamde concept musical – laten we het even vertalen als conceptmusical – waarbij een thema overheerst. Hair bestaat dan ook vooral uit losse sketches en nummers, die samen een geheel vormen maar waarbij de ene scene niet per se voorkomt uit de andere. Hetgeen waar het in Hair om draait is love & peace. De liefde wordt groots gevierd met swingende rocknummers, waarop aanstekelijke choreografieën van Stanley Burleson worden gedanst; van hippe gebaren tot klassieke balletinvloeden, er komt van alles voorbij.

Enthousiaste gezichten

Het ensemble bestaat uit frisse, enthousiaste gezichten met een ontwapenende Lisanne Schut als Jeanie en een innemende Loïs van de Ven (understudy Sheila). William Spaaij rockt de pan uit als opperhippie Berger. Maar het is moeilijk te besluiten of je zijn personage aardig moet vinden; hoewel hij veel om de jonge Claude (Jeffrey Italiaander) lijkt te geven, is zijn gedrag jegens zijn vriendin Sheila (Anouk Maas), wie hij herhaaldelijk vraagt om met anderen te slapen dubieus – ondanks het idee van vrije liefde heeft het toch een beetje een loverboy-vibe. Claude wil het leger in gaan om zijn ouders te pleasen, maar omdat zij als karikaturen worden neergezet is het moeilijk je in hem te verplaatsen.

Relevantie

Hair wordt gepresenteerd als een musical die, ondanks dat haar wortels aan het einde van de jaren zestig liggen, vandaag de dag nog relevant is. Maar als er raakvlakken met het heden zijn, worden die weinig zichtbaar. De hippies rebelleren, zetten zich af door wiet te roken, te chillen en te zingen. Maar wat hen beweegt blijft onduidelijk, evenals wat ze – buiten love and peace – willen bereiken. De enige die duidelijk een verschil probeert te maken is Sheila, die met protestborden in de weer gaat.

Geschokt publiek

Een van de weinige scenes die écht binnenkomt is die rondom het nummer “Colored Spade”, waarbij Hud (Juneoer Mers) uitgescholden wordt voor Zwarte Piet, resulterend in geschokt publiek. De relevantie en herkenbaarheid van het onderwerp en daarmee de emoties die het los weet te maken, ontbreken helaas bij andere zaken waartegen de hippies tegen protesteren, zoals oorlog of burgerlijkheid. Maar misschien ligt het simpeler en wil de hedendaagse Hair, meer dan een maatschappijkritisch stuk te zijn, vooral een beetje liefde brengen – iets wat we vandaag de dag goed kunnen gebruiken.

Beoordeel Hair zelf of zet de voorstelling in je agenda via de productiepagina.

Door: Sanne Thierens.