Recensie: Sweeney Todd

Nadat het Amsterdamse Zonnehuis met het verpletterende Kiss of the Spider Woman gelanceerd werd als nieuw musicaltheater, waren de verwachtingen hooggespannen. Kiss of the Spider Woman was zó goed dat de volgende productie van OpusOne in dit theater dat haast ook wel moest zijn, en inderdaad: Sweeney Todd maakt de verwachtingen waar. Met deze productie biedt OpusOne een podium aan het oersterke werk van Stephen Sondheim, aan gevestigde musicalsterren en bovendien: aan jong talent.

De eerste paar zinnen in het stuk worden gezongen door leden van die laatste categorie: de ene na de andere indrukwekkende, diepe bas klinkt tijdens het openingslied, dat het publiek met haar furieuze snelheid en spannende karakter meteen naar het puntje van haar stoel trekt. Sondheim’s muziek raakt steeds de juiste toon en daarbij kunnen zowel het ensemble als de hoofdpersonen excelleren; van Michelle van de Ven die haar mooie, klassieke sopraan kan laten horen in haar solo, tot de meerstemmigheid van het ensemble in het steeds terugkerende hoofdthema. Het orkest, dat gereduceerd is tot vier man, weet moeiteloos vorm te geven aan Sondheim’s ingewikkelde partijen en figureert daar bij ook nog even op het toneel. Met beperkte middelen een grootse voorstelling neerzetten: dat is wat er bij Sweeney Todd gebeurt.

20ste-eeuwse schoenen

Het decor is echter vrij uitgebreid voor dit kleine theater en gaat door tot in de zaal. Evenals het decor weten de kostuums over het algemeen goed de sfeer van duistere, smerige 19e-eeuwse Londen op te roepen. Een paar kleine details vallen uit de toon, zoals de 20ste-eeuwse pumps van Michelle van de Ven. Maar als je door deze kleine schoonheidsfoutje heenkijkt, blijft er een overtuigend toneelbeeld over met een lugubere kappersstoel als pronkstuk.

IJzingwekkend maar grappig

Sweeney Todd, over een moordende barbier op zoek naar wraak, is een ijzingwekkend verhaal. Dat het toch grappig wordt, is te danken aan het puike spel en de komische timing van Vera Mann als Mrs Lovett, en Wil van der Meer, die de lachers op zijn hand heeft als orgel-spelende Bode Bamford. Ook Martijn van Baardewijk raakt de juiste snaar in de rol van de kwakzalver Pirelli. De ensembleleden wisselen met gemak van rol, alhoewel ze daarbij soms net iets té herkenbaar blijven. Zo verschijnt de langharige Van Baardewijk als Pirelli in kenmerkend roodfluwelen jasje, om na diens dood als een ander personage ten tonele te verschijnen - wederom in een rood jasje en met hetzelfde kapsel. Deze kleine details doen echter geen afbreuk aan het sterke geheel dat Sweeney Todd is.

Nadat M-Lab het afgelopen jaar sloot, is Het Zonnehuis dé aangewezen plek om kleinschalige musicals te brengen. Na Kiss of the Spider Woman smaakt ook Sweeney Todd naar meer. Laat die volgende producties maar komen!

Door: Sanne Thierens. Foto's: Bob Bronshoff.