Recensie: Chitty Chitty Bang Bang

Een vliegende auto: dat is de premisse van filmmusical Chitty Chitty Bang Bang (1968) naar het gelijknamige boek van Ian Fleming. Begeleid door klassiekers van de gebroeders Sherman komt de filmmusical nu tot leven in een tour langs de Engelse theaters – dankzij kundige projecties en, inderdaad, mét vliegende (nou ja, zwevende) auto. Hoewel de musical gevoelens van nostalgie oproept, is hij toch net wat minder leuk dan de film uit je jeugd.

Alleenstaande vader en uitvinder Caractacus Potts (Jason Manford) vliegt samen met zijn kinderen en de mooie Truly Scrumptious (Amy Griffiths) naar Vulgaria om grootvader terug te halen. Grootvader is namelijk ontvoerd door Baron Bomburst (Phil Jupitus), die denkt uitvinder Potts voor zich te hebben en eist dat hij een vliegende auto voor hem maakt. Aangekomen in Vulgaria ontdekken Potts en aanhang dat kinderen er verboden zijn, omdat de Barones (Michelle Collins) ze haat. Met een listig plan weet het stel de Bombursten te slim af te zijn en alle kinderen in Vulgaria te bevrijden.

Nostalgie

De kracht van de musical zit hem in het ietwat duistere, sprookjesachtige verhaal en de liedjes van de gebroeders Sherman (Mary Poppins, The Jungle Book), die nostalgische gevoelens oproepen. De muziek is aanstekelijk (“Roses of Succes”), dan weer ontroerend (“Hushabye Mountain”) en vooral helemaal in stijl van de Golden Age van de filmmusical (“Me Ol’ Bamboo”). Hoewel de 2,5 uur durende film ietwat is ingekort, voelden de makers de behoefte om een rampzalig sambanummer toe te voegen (“Bombie Samba”) dat herinneringen oproept aan het even desastreuze “Spice Up Your Life” uit het geflopte Viva Forever.

Sullige Potts en stoere Scrumptious

De samba wordt gedanst door de twee minst succesvolle personages uit de musical, Baron en Barones Bomburst. Met overdreven Duits accent en extreem stemgebruik blijft vooral de Barones steken in een karikatuur. Ook de Vulgariaanse slapstick-achtige spionnen Boris en Goran (Sam Harrison en Scott Paige) zijn niet echt grappig. De hoofdrolspelers brengen het er een stuk beter vanaf, hoewel Jason Manford een nogal onzekere Potts is en met zijn overslaande stem soms wat sukkelig over komt. Amy Griffiths, daarentegen, straalt als Truly Scrumptious, en haar lichte, klassieke stem is – inderdaad – truly scrumptious. Helaas is het nogal ongeloofwaardig dat deze stoere motorrijdende juffrouw valt voor de sullige Potts, laat staan binnen een dag. Maar goed, dat zullen we dan maar wijten aan het vijftig jaar oude scenario.

Roald Dahl

Dat scenario is overigens noemenswaardig, want het was Roald Dahl die het schreef en het verhaal uit Ian Fleming’s gelijknamige boek daarbij aanzienlijk veranderde. Hoewel het je als kind misschien is ontgaan, doen de Duitse accenten en de militaire uniforms (inclusief band om de bovenarm) van de Vulgarianen sterk denken aan die van de militairen uit het Derde Rijk en lijkt het of Dahl met het verbod op kinderen naar de onderdrukking van specifieke bevolkingsgroepen verwees, compleet met enge kindervanger (Martin Kemp) die jacht maakt op de kleintjes. Vergezocht? Misschien, maar dit soort resonanties maken de musical net wat interessanter voor de volwassen theaterganger. Desalniettemin is Chitty Chitty Bang Bang niet meer dan middelmatig vermaak dat het niet geheel haalt bij de originele film.

Chitty Chitty Bang Bang toert nog tot en met januari 2017 door Engeland.

Door: Sanne Thierens. Foto's: Alastair Muir.