Foto: Deen van Meer
“Altijd zo gegaan, altijd zo geweest:” het is meer dan waar voor Beauty and the Beast. Tien jaar nadat Joop van den Ende deze musical voor het eerst produceerde in Nederland, is hij weer terug. Er is weinig veranderd; het verhaal van een meisje dat uiteindelijk valt voor een beest (natuurlijk een betoverde prins) is nog even zoetsappig. Dat neemt echter niet weg dat Beauty een feest is om naar te kijken.
Beauty and the Beast, uit 1994, is de eerste Disneymusical ooit. De oorspronkelijke regisseur Robert Jess Roth kreeg de opdracht mee om de film naar het toneel te vertalen. Dat het verhaal werd uitgerekt van 85 minuten naar 2,5 uur is geen bezwaar: de film komt tot leven op het toneel. De herkenbaarheid is misschien wel de grootste kracht van de musical. Dat is mede te danken aan de betoverende en mysterieuze muziek van Alan Menken, die je niet onberoerd zal laten.
Gejaagde muziek
Die muziek wordt helaas soms wat snel gespeeld. Het orkest onder René op den Camp klinkt vooral tijdens de solo’s gejaagd, waardoor die liedjes aan de oppervlakte blijven. Het geluid staat bovendien overdonderend hard, waardoor zang of dialoog en muziek soms nauwelijks van elkaar te onderscheiden zijn. Misschien dat Anouk Maas (Belle) daarom regelmatig vrij hard zingt. Bij de grote intervallen wil ze er nog wel eens naast zitten. Desalniettemin is ze een voorbeeldige Disneyprinses, en bovendien een die niet op haar mondje is gevallen – erg fijn in een honingzoet sprookje als Beauty. In de dramatische scènes met haar vader of het Beest weet ze bovendien te ontroeren. Naast haar is Edwin Jonker een gedroomde prins en zijn diepe stemgeluid is heerlijk om naar te luisteren. Jammer toch, dat het Beest maar twee solo’s heeft.
Grove slapstick
Minder prettig zijn de nogal grove slapstick-effecten: de klappen die Gaston (Marcel Visscher) aan Lefou (Jorge Verkroost) verkoopt – met bijpassend geluidseffect – komen je op een gegeven moment de keel uit. Maar het moet gezegd worden: zowel Visscher als Verkroost speelt zijn karikaturale personage vol overtuiging. De manier waarop Gaston het gepeupel ophitst in de “Stem van de massa” laat de rillingen over je rug lopen. Een zin als ‘hij is niet zoals wij, dus we moeten hem wel haten, want het onbekende vrezen wij het meest’ resoneert bovendien op een ongemakkelijke manier. Het is een van de sterkere momenten uit de sprookjesmusical.
Theaterfestijn
Beauty and the Beast is romantiek ten top. Dat geldt ook voor de enscenering van het stuk: de diamanten op Belle’s baljurk fonkelen je tegemoet en weten nog altijd ‘oohs’ en ‘aahs’ bij het publiek te ontketenen. Terecht, want zowel de kostuums als de decors zijn een lust voor het oog – van de schitterende kandelaar Lumière (Tony Neef) tot een tissuedoos, die maar even op het podium te zien is. Tel daar alle special effects bij op en je hebt een waar theaterfestijn, dat tot een zinderend hoogtepunt komt met de showstopper “Kom er in”. Het mag duidelijk zijn: na tien jaar is Beauty and the Beast nog steeds de moeite waard.
Lees ook het achtergrondartikel over Beauty and the Beast. Beoordeel Beauty and the Beast zelf op de productiepagina.
Door: Sanne Thierens.
2 januari 2016, 13:01