Recensie: De Gelaarsde Poes

‘De gelaarsde poes? Bedoelen ze niet de gelaarsde kat?’ De volwassenen die wachten tot ze de Grote Zaal van de Rotterdamse Schouwburg in mogen, halen nog eens hun schouders op. Kat of poes, het lijkt de kinderen die in tijgeronesies of met kattenoren op de trappen af rennen niet veel te kunnen schelen. Tijd voor een sprookje!

De Gelaarsde Poes is gebaseerd op het verhaal van Charles Perrault. Het stuk gaat dus over een molenaarszoon en zijn pratende kat, en hun pogingen een reus te verslaan en het hart van de prinses te winnen. Maar zoals je kunt verwachten bij een verhaal waar Don Duyns aan heeft gesleuteld, zijn er ook wat nieuwe elementen toegevoegd; zo heeft de prinses opeens twee jongere zusjes, is er een kermis in het koninkrijk, gaan mensen ter ontspanning naar de Thai Aai Bar, en wordt er een geheim agent ingezet als babysitter (‘de naam is Blond, James Blond’). De ene aanvulling is nog vrolijker en grappiger dan de andere.

Dubbelrollen

Door alle nieuwe elementen en de figuranten die erbij horen - kermisklanten, schildwachten, buschauffeurs - zijn er al gauw zo’n 35 verschillende rollen ontstaan. Ze worden allemaal gespeeld door de achtkoppige cast. Op Poes (Bart Rijnink) en Jaap de molenaarszoon (Tom van Kalmthout) na, heeft iedereen dubbelrollen. Alleen dat al maakt De Gelaarsde Poes een feest om naar te kijken. Alle rolwisselingen verlopen vlekkeloos, en als er toch iets is misgaat in de halve minuut waarin soms omgekleed moet worden, dan is daar op het podium in ieder geval niets van te merken.

Timing

Wel opmerkelijk is de uitmuntende choreografie, zoals de poging tot moonwalken op stelten op de muziek van Michael Jackson (waarop Alex Klaasen voortreffelijke teksten schreef). De meest opvallende danser heeft echter geen stelten nodig: Bart Rijnink, die op het laatste moment de titelrol overnam van de geblesseerde Maarten Heijmans, beweegt zich fenomenaal. Niet alleen tijdens het dansen, maar ook bij het acteren blijven zijn bewegingen katachtig. Minder goed getimed is het stuk zelf: de familievoorstelling duurt 3 uur. Die lengte biedt dan wel alle ruimte voor subtiele en minder subtiele humor, en zorgt ervoor dat alle personages goed tot hun recht komen, maar ondanks dat is het gewoon te lang. Toegegeven: het doet verder weinig af aan de kwaliteit van de musical, zodat De Gelaarsde Poes gemakkelijk op z’n pootjes terecht komt. Mi-auw!

Beoordeel De Gelaarsde Poes zelf op de productiepagina.

Lees ook het interview met Tom van Kalmthout: 'Je zult mij nooit in de hoofdrol van een grote musical gaan zien. Denk ik.'

Door: Djoeke Gerding.