Floor Krijnen speelt vanaf eind september in de Weense productie van MOZART! Das Musical. Deze musical, van de makers van Elisabeth, vertelt over het leven van de beroemde componist Wolfgang Amadeus Mozart. In de columnserie "Das Mädel von MOZART!" vertelt Floor over wat haar bezig houdt.
Toen ik afgelopen maand nadacht over wat ik in mijn nieuwe column wilde schrijven, kwam er niet veel in me op. Ja, ik heb hier mijn droombaan, woon in een prachtige stad in het buitenland, maak nieuwe vrienden en doe allemaal gave ervaringen op. Maar toch lijkt dit alles niet interessant genoeg om over te schrijven. Misschien komt dat doordat andere gedachten mij bezig houden. Gedachten die niets met musical, het theater of mijn ontwikkeling als artiest te maken hebben, maar wel met mijn leven.
Iedere dag loop of fiets ik (soms meerdere keren) langs Westbahnhof, één van de twee hoofdstations van Wenen. Dit station is in de afgelopen vier maanden dat ik hier woon aanzienlijk veranderd. In juli bruiste het nog van de toeristen die met zwaar beladen koffers hun vakantie in Oostenrijk begonnen of beëindigden, renden kinderen uitgelaten rond in het grote overdekte winkelcentrum en liepen grote groepen bezwete mensen (het was 38 graden...) de metro’s in en uit. Ik was nieuw en keek mijn ogen uit naar de dagelijkse infrastructuur die hier plaatsvond, en ik prees mezelf gelukkig dat ik in zo’n overweldigende metropool mocht wonen.
In september was het gedaan met de vakantiebezoekers en pikten de mensen hun dagelijkse routine weer op. Het was een komen en gaan van zakenlieden met aktetassen, dames in mantelpakjes en hoge pumps, schoolklassen met volle rugzakken en studenten met een zeer aanwezige uitstraling van verveling en tegenzin. En tussen al die mensen doken ineens nieuwe gezichten op. Gezichten vol vermoeidheid en verslagenheid, ogen die teveel hadden gezien, benen die te lang hadden gelopen en armen die teveel kinderen en bezittingen hadden gedragen. De eerste stroom vluchtelingen uit Syrië, Irak en uit andere delen van de wereld had de hoofdstad van Oostenrijk bereikt, en was onderweg naar een veilige haven. Westbahnhof veranderde in een opvang voor deze mensen, een tijdelijk onderkomen vanuit waar zij verder konden reizen of hulp konden krijgen. Heel Wenen sprong op om deze mensen te helpen, en een paar weken lang stroomden hulp en goederen toe om de gevluchte mensen op te vangen en te ondersteunen. Want dat doen mensen voor elkaar: je helpt als de ander in nood is. Ik zag dit elke dag gebeuren en prees mezelf gelukkig dat ik in een wereld woon waarin mensen elkaar helpen en ondersteunen en waarin ruimte wordt gecreëerd voor hen die zelf geen ruimte meer vinden in hun eigen thuis.
En toen kwam 13 november 2015, Parijs werd getroffen door een verschrikkelijke aanslag. Europa en de wereld in schok; angst, wantrouwen en gevoelens van wraak en vergelding voeren de boventoon. Mensen die naar ons toekwamen voor hulp, en die wij twee maanden geleden nog ondersteunden en hielpen, worden ineens met de nek aangekeken en beschuldigd van terrorisme en kwaaddoenerij. In plaats van de handen ineen te slaan en gezamenlijk te werken aan een betere wereld wordt er nu tweedracht en angst gezaaid waardoor wij ons als mensen nog meer isoleren van elkaar, en daarmee van onszelf. Ik liep vandaag over Westbahnhof en zag een verandering die mij verbaasde, verontrustte maar vooral bedroefd maakte. Overal mensen die schichtig om zich heen keken, die opschrokken van elk vreemd geluid en die met een grote boog om de nieuwe, vreemde gezichten heen liepen. Westbahnhof wordt versierd met kerstverlichting, maar de sfeer binnen was nog nooit zo koud en kil. Ik probeerde mezelf gelukkig te prijzen met het feit dat ik leef, dat ik elke dag mijn droombaan mag uitoefenen en dat het al mijn dierbaren goed vergaat. Maar de aanblik van dit station, in juli nog zo bruisend maar nu zo hard, maakte dat die gelukkige gedachte toch een donker randje kreeg.
In het theater voelen wij ook angst, maar we blijven de show doorspelen zoals het hoort. Nog nooit was het zo belangrijk om mensen bij elkaar te brengen en te laten genieten van het leven, ze even te helpen met het vergeten van de dagelijkse zorgen en al de pijn en haat die bijna normaal geworden is in deze wereld. Ik wil niet zoals Westbahnhof zijn en vervreemden van mezelf en al de mensen om me heen, maar juist samen met hen een betere wereld creëren. In het kader daarvan wordt er op 21 december door Vereinigten Bühnen Wien een benefietconcert gegeven voor een vluchtelingenorganisatie en ik draag daar mijn steentje aan bij. Ik kan met mijn zang niet de wereld redden, maar probeer op deze manier toch bij te dragen aan een mooiere wereld waarin we elkaar helpen, steunen, en vooral niet vergeten.
17 november 2015, 15:03