Beroemde musicalacteurs, zangers en een hoop kleine Elsa's kwamen afgelopen zondag bijeen in de Ziggo Dome voor een nieuwe editie van Disney in Concert. Hier een verslag van een middag vol bekende liedjes, bekende Nederlanders en vooral heel veel "The Show Must Go On"-gevoel.
Wie op zondagochtend in de trein naar Amsterdam zat, werd overspoeld door kleine (en wat grotere) Elsa’s. Logisch, want de opzet van Disney in Concert is veelbelovend; bekende Nederlanders en het voltallige Metropole Orkest dienen zich aan. Combineer dat met de aantrekkingskracht van nostalgie, en je hebt een volle concertzaal. Al snel is de Ziggo Dome gevuld met niet alleen kleine Sneeuwwitjes, Belles en Rapunzels, maar ook met hun families en andere bezoekers van alle leeftijden.
Haperingen
Het is een heel divers publiek, en het concert zelf lijkt niet zo goed te weten wat ze daarmee moet. Zo zijn de liedjes deels Nederlands, deels Engels. Dat is leuk, maar het wordt niet duidelijk waarom er soms voor Engels en soms voor Nederlands wordt gekozen. De poging om het jonge publiek mee te laten zingen met een deel van de eerste (Engelstalige) medley van Mary Poppins' supercalifragilisticexpialidocious komt dan ook niet helemaal van de grond. Het is helaas niet de enige keer dat de show een beetje hapert. Het bijzondere is echter hoe goed alles opgevangen wordt; bij audio-, video- en stemproblemen word je al snel weer meegesleept door de muziek, of op briljante wijze van het probleem afgeleid door geboren entertainer Jamai.
Scar of Mufasa?
Had Thomas Berge eigenlijk moeten weten dat de slechterik uit The Lion King Scar heet, en niet Mufasa? Ja. Had Sjors van der Panne iets meer kunnen oefenen, in plaats van zijn stuk presentatie voor te lezen? Zeker. Maar ik vermoed dat dat niet de dingen zijn waar de Elsa’s, Belles en Sneeuwwitjes van zondagmiddag nu aan terugdenken. Misschien denken ze nu aan de versie van ‘Kommer en Kwel’ van Leona Philippo, of aan Anita Meyer's ‘Colors of the Wind’. Of aan de vuurrode zonsopgang uit The Lion King of de sterrenhemel uit Aladdin, gemaakt met lichteffecten. Of aan de achtergrondzangeressen die met zijn tweeën bijna enthousiaster waren dan de rest van de cast. Of aan hoe Jamai een van de beste dirigenten van Nederland wel Jan mocht noemen, “voor één keertje dan”.
Was Disney in Concert perfect? Nee. Was het een goed voorbeeld van hoe een show ondanks foutjes en kleine technische problemen toch overeind kan blijven staan? Absoluut. Op het kleine meisje na dat bij de garderobe teleurgesteld aan haar moeder vroeg waarom ze niet álle Disneyliedjes hadden gezongen, zullen er weinig mensen ontevreden naar huis zijn gegaan.
27 oktober 2015, 13:01