Chatrecensie: RENT

Neem een jonge, getalenteerde journalist en een musicalleek en laat hen in gesprek gaan over een musical waarvan zij zelf de doelgroep zijn. Koen en Petra bezoeken voorstellingen met jong talent, en delen hun bevindingen in speciale chatrecensies. Afgelopen donderdag bezochten ze de eerste show van de reprise van RENT.

In februari dit jaar was RENT al even te zien in M-Lab. De ontvangst was zo positief dat de musical opnieuw op de planken staat, grotendeels met dezelfde cast. De musical van Jonathan Larson, die gebaseerd is op Puccini’s opera La Bohème, vertelt het verhaal van een groep jonge, artistieke inwoners van New York. Ze worden geconfronteerd met armoede, ziekte, verslaving en verlies en leren elkaar wat het betekent om iedere dag te leven alsof het de laatste is.

Koen: Wauw.

Petra: Zeg dat wel ja!

Koen: Dat had even een impact, ik weet niet of ik eerder me zo voelde na muziektheater. Echt geïnspireerd, wakkergeschud, energiek… geraakt gewoon.

Petra: Inderdaad, het voelde op de één of andere manier heel ‘echt’ aan. Je werd gaandeweg de voorstelling helemaal meegesleept, het kwam als een golf over je heen. Een paar dagen later ben ik nog steeds onder de indruk. Waardoor denk je dat dat komt?

Koen: Ja, waardoor! Van alles.

Petra: Allereerst voor mij misschien omdat het zo ‘echt’ voelde. Het stuk voelde heel naturel aan: de acteurs leken weinig nodig te hebben om hun rol overtuigend neer te zetten. Geen gekke kostuums of verkleedpartijen om te transformeren naar een personage, het voelde heel puur.

Koen: Ja, geen trucjes, te platte humor of te veel overdaad. Waar moeten we beginnen! Thematiek?

Petra: Ja: RENT heeft er inmiddels wel al heel wat jaartjes op zitten sinds de première in 1996, maar het blijkt nog steeds zeer relevant.

Koen: Sommige thema’s hadden niet relevanter kunnen zijn. Over het stopzetten van cultuursubsidies gesproken… Ik bescheurde het bij die scène.

Petra: En dan nog in de week dat bekend werd dat M-Lab moet sluiten. Dat voelde je ook wel in de zaal. Niemand hoefde er een seconde over te denken om te loeien voor de kunsten toen dat werd gevraagd door Maureen (Desi van Doeveren). Ik twijfelde nog een seconde of die vraag er expres in zat omdat het nieuws van M-Lab vandaag naar buiten kwam of dat het sowieso bij de voorstelling hoorde. Het bleek natuurlijk het laatste.

Koen: Moooeeh :(

Petra: Dat de band achterop het toneel stond was ook een mooi gezicht. De nummers zijn weliswaar even oud als de musical, inmiddels 20 jaar dus, maar ik vind ze zeker niet gedateerd klinken. Wat jij?

Koen: Mee eens. Het fijne vond ik dat er steeds kleine thema’s worden herhaald, waardoor je dingen gaat herkennen, en momenten aan elkaar gaat linken. Met name in de tweede helft zijn de liedjes zo treffend in het verhaal en de emotie verwerkt.

Petra: Nog even terug naar de relevantie: ik vond de manier waarop het stuk naar het ‘nu’ is gehaald een prachtige zet van regisseur Daniel Cohen. Een topidee als je het mij vraagt: Mark Cohen (Jim de Groot) is jaren later de enige van zijn vrienden die de AIDS-epidemie overleefde, en laat een groep acteurs een film maken over zijn vriendengroep van toen. Op deze manier blijft het onderwerp relevant, want we leven wel in een heel andere tijd dan toen.

Koen: Ja, het geeft veel stof voor reflectie en zet een goede toon in het begin, en komt helemaal niet gedwongen over. Wat is het decor overigens prachtig. Lekker minimaal, net het kraakpand waar het zich grotendeels zou moeten afspelen. Wat een vlies doorzichtig plastic met de juiste lichtbronnen wel niet kan zijn.

Petra: Het gaf mij ook een fijn gevoel dat het publiek aan beide kanten van het podium zat.

Koen: Ik had echt het gevoel deel uit te maken van de wereld van de personages. Het zorgt er misschien ook voor dat er meer en profile wordt gespeeld? Dat vond ik echt een verademing; maakt het een stuk realistischer.

Petra: Het gevoel was in ieder geval goed aanwezig in de zaal. Iedereen zat er helemaal in en de spanning was te voelen. Toen een stoelpoot in de voorstelling per ongeluk brak bijvoorbeeld: mensen om me heen zaten met hun hand voor hun mond te kijken hoe Angel (Mitch Wolterink) er toch op klom, en hoe dat zou aflopen. Gelukkig wisselde Jim de Groot de stoel snel om voor een andere.

Koen: Ja! Dat soort interactie maakte het echt een totaalbeleving. Je voelt je vaak direct aangesproken en betrokken. Is er ook iets wat je dan minder vond?

Petra: Als ik dan toch iets moet noemen: Ik vond de stukken waarin de voicemail werd nagespeeld een beetje raar, met die gekke stemmetjes. Maar om me heen zaten ook een hoop mensen steeds te lachen, dus ik begon meer te twijfelen of ik de grap misschien had gemist.

Koen: Oke, dan nu de cast. Mag ik even zeggen dat we echt hebben gekeken naar een groep waanzinnig getalenteerde mensen?

Petra: Zeker! De licht stijve Joanne Jefferson (Jeske van de Staak), de stoere Roger (Ruud van Overdijk), de yupperige Benjamin (Amir Vahidi)… Ik las dat deze versie ten opzichte van de vorige cast twee nieuwe mensen had: een nieuwe Maureen (Van Doeveren) en een nieuwe Tom Collins (Jeroen Robben).

Koen: Inderdaad, ze waren technisch allemaal zo sterk. De cast was vocaal fantastisch, ook in onmogelijke situaties. Ik moet gelijk denken aan Mimi in stilletto’s staand op op de badrand, of het geweldige ge-vogue van Angel.

Petra: En als je dan toch een topfavoriet moet aanwijzen, wie zou je dan kiezen? Een beetje flauw misschien, aangezien ik het zelf echt niet zou weten.

Koen: Hou op! Ik zou niet kunnen zeggen wie. Ieder personage werd met overtuiging gespeeld en kende een geloofwaardige menselijkheid. M-Lab gaat eruit met een knal! Een terechte reprise-waardige musical, die wat mij betreft ook perfect past bij deze tijd van het jaar. Gaat dat zien!

Petra Erg schrijnend dat dit soort producties weer een plek kwijtraken. Wat RENT voor mij maar des te meer duidelijk maakt, is het bestaansrecht van de Off-Broadwaymusical. Waar kunnen we die als M-Lab weg is gaan bekijken? Ik weet het niet.