Recensie: Crush

De dames die je eerder de hit Bad Girls brachten (Maureen Chadwick en Kath Gotts) hebben nu een nieuwe musical neergepend: Crush. Het is zowel een parodie op als een hommage aan Britse kostschoolverhalen uit de jaren zestig.

Tot het ongenoegen van Miss Austin en haar leerlingen neemt de draconische Miss Bleacher de plaats in van een geliefde, maar helaas overleden directrice. Het is Bleacher’s voornaamste doel om Victoriaanse waarden te herintroduceren op de Dame Dorothea Dosserdale School for Girls; een instituut dat voorheen bekend stond om haar vrijgevochten onderwijs. Terwijl Camilla en Susan in moeilijkheden komen vanwege hun ‘onnatuurlijke vriendschap’, doen de erfgenamen van de voormalige schooloprichters undercover onderzoek naar Bleacher’s terreurregime.

Het tienerboek-achtige karakter van deze musical wordt versterkt door de cast, die op elk schokkend moment “GASP!” uitroept, en het prachtige decorontwerp dat met potlood getekend lijkt te zijn. De liedjes zijn sterk, vooral in de tweede helft, zowel wat tekst als de prestaties van de acteurs betreft. Deze vertolking van Crush is een feest om naar te kijken, hoewel er maar twee uitzonderlijke vocale talenten te horen zijn: Brianna Ogunbawo, die helaas maar twee solonummers heeft, en Stephanie Clift, die haar personage Susan aandoenlijke en oprechte tienerverwarring meegeeft. Bijzonder grappig zijn de scènes met Rosemary Ashe als Tatcheriaans schoolhoofd en haar sympathieke maar ongehoorzame wederhelft Miss Austin, gespeeld door Sara Crowe. Interessant: de cast schijnt gevoel te hebben voor tapnummers, en Richard Roe brengt dan ook een aantal amusante choreografieën ten tonele.

Feminisme en homoseksualiteit

De musical is nostalgisch maar ook kritisch jegens meisjeskostschoolboeken, en neemt onderwerpen als feminisme en homoseksualiteit onder de loep. Soms lijkt het verhaal iets te veel de kluts kwijt te raken, maar wordt dan toch gered door haar charmante, grappige intermezzo’s: de musical is op zijn best als ze zich richt op parodie in plaats van storytelling. Hoewel de musical op zich niet baanbrekend is, biedt ze lichtvoetig entertainment voor iedereen die lekker achterover wil leunen en wil lachen.

Door: Lisa Theresa Downey-Dent.