Recensie: Bend It Like Beckham

Weet je het nog? De 15-jarige Keira Knightley als tomboy in de Britse voetbal-chickflick Bend It Like Beckham (2002). Sinds in paar maanden is in Londen de musical gebaseerd op deze film te zien. Wim zag hem en werd vermaakt, maar gaf geen staande ovatie.

De 18-jarige Jess, een Brits meisje met Indiase roots, wil voetballen, maar dat mag niet van haar strenge Sikh ouders. Ondertussen wordt ze ook nog eens verliefd op haar voetbalcoach Joe, net als haar vriendin Jules (natuurlijk). De cast bevat een mooie potpourri van bekende en minder bekende acteurs. Natalie Dew speelt Jess; Jules wordt gespeeld door Lauren Samuels, die je kan kennen als een van de finalistes uit de BBC-zoektocht Over the Rainbow. Jamie Campbell Bower – je weet wel, Anthony uit Sweeney Todd, Grindelwald uit Harry Potter and the Deathly Hallows en natuurlijk Jack uit Oorlogswinter – is Joe. Allen leveren een prima prestatie – doch geen uitzonderlijke.

Voorspelbaar

Die middelmatigheid geldt voor de meeste dingen in deze musical. Sommige choreografieën doen net iets te veel aan die van High School Musical denken – de West End smash hit-kwaliteit is dan ver te zoeken. En hoewel de muziek leuk is – met name de Bollywoodstijl-arrangementen van Kuljit Bhamra klinken lekker – blijven de liedjes, op een enkel nummer zoals het titellied Bend It na, niet echt hangen. Bovendien voelen ze vaak kunstmatig aan. Een romantische scene? Er klinkt een ballad. Onenigheid met de ouders? Er volgt een gepaste I Want-song. Ruzie in de groep? Tijd voor een dramatisch kwartet. Het is allemaal een beetje voorspelbaar. Bij Bend It Like Beckham weet je al vanaf het begin dat de voorstelling gaat eindigen in een Bollywood-achtige finale. En zo geschiedde.

Stoffig

Met een Brits-Indiase voetbalster als hoofdpersoon is het onvermijdelijk dat bepaalde onderwerpen worden aangesneden. Maar de manier waarop feminisme, racisme jegens immigranten, en - in beperkte mate - homoseksualiteit de revue passeren, voelt wat gedateerd; het verhaal speelt zich af in 2001 en het is soms alsof de musical uit hetzelfde jaar komt. Het lijkt alsof de maatschappij al twee stappen verder is met betrekking tot de thematiek, waar de musical een stapje terug doet. Hoewel de film een humoristische en open houding aannam ten opzichte van onderwerpen die destijds misschien niet vurig bediscussieerd werden – of althans niet op zo’n mainstream-manier als nu – is er intussen genoeg tijd verstreken om de grapjes ietwat stoffig te vinden.

Vermakelijk

Dat neemt niet weg dat de musical vermakelijk is. Hoewel voorspelbaar, kabbelt de muziek prettig voort en Indiase dans is zo opzwepend dat je van je stoel af wil komen en mee wil doen. De personages zijn soms grappig (de heerlijk ordi zus van Jess en haar lieve vriend Tony), dan weer ontroerend (Jess’ vader die uiteindelijk alleen het beste voor zijn dochter wilt). Bovendien wordt er in uitgelichte scènes fantastisch Indiaas gezongen. De tweede helft van de show is beduidend sterker dan de eerste; vooral omdat de “deze-actrices-weten-niet-hoe-ze-een-bal-moeten-raken-hoewel-ze-doen-alsof-ze-de-beste-voetballers-ooit-zijn-awkwardness” voorbij is (misschien zag het gevoetbal er beter uit vanuit de stalles, ik weet niet); het zingen en acteren was degelijk, en er waren charmante subplots met betrekking tot de moeders en dochters in het stuk.

Kortom: wil je je geld in Londen goed besteden, ga dan liever naar Gypsy. Maar heb je wat cash over en wil je gewoon een leuke girls (of boys) night out, dan is Bend It Like Beckham een prima keus.

Door: Sanne Thierens.