Chatrecensie: Ordinary Days

Neem een jonge, getalenteerde journalist en een musicalleek en laat hen in gesprek gaan over een musical waarvan zij zelf de doelgroep zijn. Koen en Petra bezoeken voorstellingen met jong talent, en delen hun bevindingen in speciale chatrecensies. Deze keer bezochten ze Ordinary Days van De Brug Musicaltheater in Theaterstudio Amsterdam.

Ordinary Days vertelt het verhaal van vier jonge gelukszoekers in New York. Gefrustreerde studente Deb (Patricia van Haastrecht), energieke poezenoppas Warren (Wesley de Ridder) en het prille stel Claire (Julia Berendse) en Jason (Stef van Gelder) zoeken antwoorden in hun quarter-life crisis. De musical probeert naar eigen zeggen het verhaal van alle ruim acht miljoen New Yorkers te vangen door snapshots te tonen van de vragen waar mensen mee zitten.

Petra: Eerste gedachte: wat zag het er mooi uit met die vier podia, en de simpele doeken met de skyline van New York! De opbouw deed me soms wel een beetje aan Love Actually denken met die verschillende scenes en verhaallijnen. Camera op het ene huis voor een paar minuten en hop, naar de volgende verhaallijn.

Koen: Haha ja nu je het zegt. Intieme performance ook; zo met de spelers door de ruimte bewegend. Die grote vleugel was wel wat groot voor de beperkte ruimte, al vergeet je eigenlijk snel dat hij daar staat. Maar fris dat er van alles om je heen gebeurt.

Petra: In allevier de hoeken. Soms was het wel wat lastig te zien, maar storend vond ik het niet. Het geeft een soort dynamiek, en de verschillende scènes werden op die manier kleine, intieme, aparte wereldjes. Eentje met koppel Claire en Jason, eentje met Deb, eentje met Warren. En die twee komen dan weer samen tot één verhaal. De scènes waren nooit langer dan een paar minuten, dus als je je nek wat moest verdraaien was dat maar voor even. En de volgende scène was dan weer recht voor je neus.

Koen: Geen kramp inderdaad. Over die korte scènes: Gingen ze ergens echt de diepte in, vind je? De karakters? Er was denk ik wel meer mogelijk geweest. Al was de laatste openbaring van Claire wel erg emotioneel en raak.

Petra: Ja, het blijft wel wat op de oppervlakte. Alle personages hadden misschien wel iets herkenbaars, maar doordat ze allemaal typetjes waren, kon je je met niemand écht identificeren. Ik had wel wat meer achtergronden willen weten: waar kwamen ze vandaan? Wie waren ze? De opening met Warren die - zonder veel succes - briefjes uitdeelt aan voorbijgangers was erg treffend. Het was voor mij een goede manier om New York erin te knallen: de grote, anonieme stad waar niemand zich interesseert in jou. Een pijnlijke conclusie voor Warren met z'n grote dromen, maar veel meer dan dat kom je over zijn vrolijke zelf niet te weten.

Koen: Ik zou best willen begrijpen hoe bijvoorbeeld Warren het eenzame kattenhulpje van een kunstenaar geworden is, en wellicht had Deb wat meer kunnen reflecteren op haar achtergrond. Wat betekent kalmte echt voor haar?

Petra: Dat soort dingen inderdaad. Dan hadden we een beter beeld gehad van wie ze waren, en van de keuzes die ze maken. Keuzestress, dat is ook wel een typisch quarter-life-dilemma. Samenwonen, niet samenwonen? En wat van mijn ‘historie’ van vroeger neem ik mee? Wat wil ik doen? En wat voor nut heeft dat hele proefschrift eigenlijk? Heel herkenbaar, vond ik persoonlijk als onderdeel van de doelgroep.

Foto: Peggy de Haan

Koen: Ik ben benieuwd naar dat proefschrift van Deb! Ze had de lachers op d’r hand. Al vraag ik me af of ze zelf wel een proefschrift aan het schrijven was. Het schrift was leeg (detail, maar toch, als je ermee gaat zwaaien is dat goed te zien) en was ze echt al aan het promoveren of was het een masterscriptie? Maar dat terzijde.

Petra: Ach, dat onderzoek naar Virginia Woolf. Zoals ze al zei in de musical, er zijn een hoop vrolijkere thema’s te bedenken. Maar ik heb zeker gelachen om Deb, beroepschaoot die ze is! Iedereen kent wel iemand die een beetje zoals Deb is, denk je niet? Ik ben benieuwd of Patricia van Haastrecht op Deb lijkt. Dan de muziek, daar was een hoop van in Ordinary Days. Allereerst: props voor pianist Alan Evans die er en passant nog even een bijrol van barista en taxichauffeur bij deed.

Koen: Ja, het verhaal verstrekt zich volledig in liedjes. Dat heb ik niet veel vaker gezien bij theaterproducties. Dat geeft de voorstelling een prettige vaart, vond ik. Het wisselt snel af, en je gaat mee met de liedjes en de tempowisselingen. Je komt in een soort lange flow die voor je 't weet weer afgelopen is.

Petra: Zeker! Vooral omdat ze alle vier vocaal erg prettig waren om naar te luisteren, en ook een heel ander en herkenbaar stemgeluid hadden. Prachtige nummers zaten ertussen.

Koen: Allevier goede stemmen inderdaad, daar zat fijn wat karakter in. Met name het stemgeluid van Julia Berendse verraste me! Ook Stef van Gelder vond ik erg goed, zeker een volwaardig lid van de cast, al noemde hij zichzelf in zijn blog een indringer.

Petra: Nee, zonder die kennis zou ik hem niet bestempelen als indringer.

Koen: Ik denk overigens wel dat de vorm van deze musical, het constante lied, er voor zorgde dat ik niet helemaal meeleefde met de karakters. Het werd af en toe wel erg komisch voor de situatie waar de hoofdpersonages zich in bevonden. Een rijmende huilbui...

Petra: Tsja, dat is even iets om aan te wennen inderdaad. De vertalingen voelden soms een beetje ongemakkelijk aan.

Koen: Of die ruzie over wijn tussen Jason en Claire, wanneer ze uit eten gaan bij een nichtje van Claire en het niet eens worden over wat voor wijn er mee moet, misschien een beetje flauw? Stiekem moest ik af en toe een beetje lachen waar het denk ik niet helemaal de bedoeling was.

Petra: Jason had groot gelijk hoor, doe mij maar een rode wijn in plaats van een Riesling. Maar ja, als je dat gaat zingen voelt het al gauw wat gek inderdaad.

Koen: Haha, maar toch niet bij de witvis die zij gingen eten!!!... Nee, flauw.

Petra: Dan nog één van de laatste scènes met gekleurde briefjes die uit de lucht vallen. Prachtig! Ik zag het zo voor me als film, honderden dwarrelende gekleurde blaadjes boven de straten van New York. Een droombeeld!

Koen: Dat is één! Nu hun eigen sores nog :)

Petra: Dat komt vast helemaal goed, zoals dat gaat met crises van twintigers.. toch? Ik zou mijn musicalliefhebbende vrienden zeker tippen om even te gaan kijken.

Koen: Jawel. Ik zou zeggen een zoete, vermakelijke avond uit. Ondanks de wat warme theaterstudio een leuke zomermusical. Maar nu die warmte weer voorbij is, is er helemaal geen reden meer om je te laten tegenhouden.

Beoordeel Ordinary Days zelf op de productiepagina.