De ordinary day van Wesley de Ridder

De repetities van de nieuwe productie van De Brug Musicaltheater, Ordinary Days, zijn in volle gang. Met een wekelijkse blog houden we je daarom op de hoogte van de laatste ontwikkelingen binnen deze musical. Deze keer is Wesley de Ridder aan het woord.

'Ik sta op, met mijn ogen half dicht kijk ik rond. Geen idee waar ik ben en hoe ik er terecht kwam. Het blijkt gewoon mijn eigen kamer te zijn waar ik gisteren naar mijn bed ben gestrompeld en direct in slaap ben gevallen. De repetities van 'Ordinary Days' gaan mij niet in de koude kleren zitten. O.D. - laat ik de voorstelling voor het gemak even zo afkorten (hoewel het nu klinkt als een nieuw merk tampons) - bestaat alleen maar uit songs en daarom zijn we de afgelopen weken vooral bezig geweest de voorstelling muzikaal in elkaar te zetten. Zijn alle nootjes juist? Zing ik in het ritme? Hoe ga ik die hoge noot in godsnaam halen? Speelt de muzikaal leider serieus die begeleiding bij deze zangpartij? Waar kan ik de componist vinden om hem zijn nek om te draaien?

Adam Gwon heeft voor O.D. niet de meest makkelijke muziek geschreven en het is daarom een behoorlijke kluif. Maar langzaam begint het te zitten en zijn we er aan toe gekomen om met onze regisseur Steven Moonen de nummers te verdiepen en te stagen. We spelen in een kruis met de enorme concertvleugel in het midden, en het publiek in vier vakken eromheen. Handig? Nee. Mooi? Ja, ik denk het wel. Makkelijk te stagen? Hell no! Dachten we het met de muziek moeilijk te hebben, moeten we nu ook rekening houden met dat het publiek helemaal rond ons heen zit. Als ik op de ene manier sta zien ze daar mijn gezicht, maar daar mijn kont, hoe lossen we dat op? Nou heb ik gelukkig een onwijs goeie kont, dus de mensen die er af en toe naar moeten kijken zullen best een leuke voorstelling hebben, en we pikken uiteindelijk toch alle kanten mee. Opgelost dus.

Al met al gaan we nu langzaam de puntjes op de i zetten. De staging is voltooid, de muziek begint in ons lijf te zitten en de voorstelling langzaam in mijn hart. We werken keihard vol overgave en plezier. En ik hoop dat dat de voorstelling bijzonder gaat maken. We maken O.D. vanuit onszelf, omdat we dit verhaal willen vertellen, omdat we onze passie (en ik heb eigenlijk een bloedhekel aan dat woord omdat mensen dat te pas en te onpas gebruiken) willen delen en vooral jonge mensen kennis willen laten maken met musical/muzikaal theater. We hebben geen draaischijven, geen led-schermen en we vliegen niet door de lucht. Wat we wel hebben is de muziek, de acteurs, de drive en hopelijk straks ook het publiek. Komt dat zien! Want een doodgewone dag kan in al zijn eenvoud bloedmooi zijn.

Liefs,
Wesley'